NC VKOOK HE or HIM pt.7

เข็มขัดถูกปลดออกด้วยมือของแทฮยองเองก่อนจะยืนพิงเข้ากับประตูห้องน้ำสุดหรูสีน้ำตาลเข้มพลางกดไหล่อีกคนให้อยู่ในท่านั่งชันเข่า

“ทะ..แทฮยอง”

จองกุกที่เริ่มจะมีสติขึ้นมาบ้าง แต่ก็สู้แรงคนที่มีสติครบทุกอย่างแบบแทฮยองไม่ได้หรอก

“ช่วยเราหน่อย...เถอะนะ”

คนผิวน้ำผึ้งพูดขึ้นพลางคว้ามือของอีกคนมาสัมผัสเข้าที่ลำกายใหญ่ภายใต้กางเกงตัวหนาที่กำลังอยากจะออกมากข้างนอกเต็มที

“อึก”

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอจองกุกอย่างยากลำบาก หัวใจที่แทบจะระเบิดออกมานี่มันหมายความยังไงกันแน่นะ

สิ่งที่แทฮยองขอให้เขาทำ จองกุกรู้ดีว่ามันคืออะไร แต่มันถูกแล้วหรอ การที่แทฮยองมาขอให้เขาทำแบบนี้ สิ่งที่มันเกินคำว่าเพื่อน...

ไวกว่าความคิด— จองกุกจับเข้าที่ขอบกางเกงตัวหนาของแทฮยองพลางใช้แรงดึงเพียงเล็กน้อยก็เผยให้เห็นบ๊อกเซอร์ตัวบางสีดำแสนเรียบง่าย

“เร็วหน่อยจองกุก”

แทฮยองเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับปล่อยลมหายใจที่แรงขึ้นเรื่อยๆ มือหนาขยำเข้าที่กลุ่มผมสีดำเข้มของจองกุก ไม่รู้ว่าอารมณ์และใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวนี่เพราะเป็นจองกุก ที่อยู่ใกล้กับตัวตนเขาแบบนี้ หรือเพราะเพราะท่าทางแสนไร้เดียงสาของจองกุกกันแน่

จองกุกพยักหน้าเบาๆก่อนจะล้วงมือเข้าไปภายในบ็อกเซอร์สีดำเผื่อสัมผัสกับแท่งอุ่นร้อนที่ตื่นตัวพร้อมปลดปล่อยเต็มที พลางเอาลำกายใหญ่ของแทฮยองออกมาด้านอก—มือขาวจับเข้าที่แท่งร้อนด้วยท่าทางเทอะทะ

“มะ...มัน..ยะ...ใหญ่”

“อ่าห์...จองกุก..ระ..เร็วๆสิ”

ดวงตากลมโตยังคงจดจ้องไปที่ลำกายที่ขยายตัวจนขนาดเต็มฝ่ามือของเขา— จองกุกค่อยๆจับมันด้วยความระมัดระวังก่อนจะชักรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ

“ระ..เร็วหน่อยจองกุก”

จองกุกพยายามปรับความเร็วให้มากขึ้นตามที่อีกคนขอ แต่ก็ยังไม่ทันใจของเจ้าตัวสักเท่าไหร่

“จองกุก...”

“ยะ...ยังไม่เร็วพอหรอ..”

จองกุกแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคนผิวสีน้ำผึ้งแทน— ใบหน้าสีแดงระเรื่อที่กำลังแสดงอาการออกมาอย่างชัดเจน เหงื่อที่ผุดขึ้นบริเวณลำคอสีสวยและไหปลาร้าที่นูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ปฎิเสธไม่ได้เลยจริงๆว่ามันทำให้แทฮยองมีสเน่ห์ขึ้นมาอีกหลายระดับ

“ใช้ปากส..สิ”

“ตะ..แต่--”

ไม่ทันที่จองกุกจะพูดจบ— แทฮยองจับท้ายทอยเอาไว้ก่อนสวนลำกายใหญ่เข้าโพรงปากอุ่นของอีกคน

“อื้อ!”

จองกุกเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สิ่งที่แทฮยองสวนเข้ามาในโพรงปากของเขามันคับแน่นไปหมด มือหนาของแทฮยองยังคงจับท้ายทอยของเขาไว้ตามเดิมและสวนลำกายเข้ามาเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“อั่ก!”

จองกุกตีเข้าที่ต้นขาของแทฮยองด้วยแรงทั้งหมดที่มีก็ว่าได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆที่แทฮยองจะขยับลำกายเข้าออกเร็วขนาดนี้

“เร็วสิจองกุก ร..เราทรมาน”

จองกุกถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากแทฮยองก่อนจะจัดท่านั่งให้ดีพลางครอบโพรงปากอุ่นเข้ากับลำกายใหญ่ด้วยท่าทางเทอะทะตามเดิม— เขาพยายามที่จะห่อปากให้พอดีเข้ากับตัวตนของแทฮยองด้วยความยากลำบาก

จองกุกโยกหัวเข้าจนสุดด้ามและออกจนสุดปลายก่อนจะใช้ลิ้นเลียวนบริเวณส่วนปลายหัวที่เริมจะมีน้ำสีขุ่นขาวออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้ฟันกระต่ายของตัวเองขบเบาๆ—

“อ่าห์!”

แทฮยองเชิดหน้าขึ้นพลางขยุ้มกลุ่มผมสีนิลของจองกุกแน่นขึ้นแล้วสวนลำกายเข้ามาซ้ำๆจนอีกคนแทบจะสำลัก

จนสุดท้ายแทฮยองก็ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ในครั้งนี้— น้ำสีขาวขุ่นถูกอัดฉีดเข้าในโพรงปากอุ่นของจองกุกจนล้นออกมานอกปากเล็กเป็นกระจับ ทำให้จองกุกกกชืนมันลงไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ แทฮยองก้มหน้าลงมองมองใบหน้าน่ารักของอีกคนที่ขอบปากยังคงมีน้ำสีขาวเลอะอยู่ก่อนจะเปลี่ยนจากมือที่กำลังขยุ้มกลุ่มผมหนาของจองกุกเป็นลูบหัวของอีกคนเบาๆ

“ขอบคุณนะจองกุก และก็...ขอโทษ..”

จองกุกเลือกที่ไม่พูดอะไรก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

“แต่งตัวให้ดีเถอะ เราจะออกไปข้างนอก”